Ο κόσμος καίγεται και το ποδήλατό μου τρέχει, κι επιτέλους την περασμένη Κυριακή, 28.2.10, σημειώστε παρακαλώ την ημερομηνία, διότι είναι σημαντική για την παγκόσμια ποδηλατική ιστορία, ότι έλαβα μέρος πρώτη φορά σε αθλητικό γεγονός της Brasilia, τον γύρο των 100 χλμ., που οργάνωσαν οι Νυχτερινοί Ποδηλάτες, αλλά κατ΄εξαίρεση έγινε πρωί πρωί με την αυγούλα.
Ένα βράδυ συνάντησα τυχαία έναν από αυτούς τους νυχτόβιους, μιλήσαμε και την άλλη μέρα με ειδοποίησε με μαιλ για τον ποδηλατικό γύρο, ο οποίος γίνεται προς τιμήν ενός αθλητή και ιδρυτή του συλλόγου. Μελέτησα κι εγώ τους χάρτες, εξόπλισα το ποδήλατο, φόρεσα τα ποδηλατικά μου και πήγα μες τ΄ άγριο χάραμα στο τέρμα της Asa Norte, κάπου 10 χλμ. από το ξενοδοχείο μου, στο σημείο της εκκίνησης.
'Εξω από ένα μεγάλο σουπερμάρκετ, στο χώρο της στάθμευσης είχαν ήδη μαζευτεί αρκετοί ποδηλάτες, άντρες και γυναίκες, όλες οι ηλικίες, κάποιοι είχαν έρθει με τ΄αυτοκίνητά τους από τα προάστεια, άλλοι ανά ομίλους ή παρέες ή μόνοι τους, επίσης υπήρχαν τρεις πατινέρηδες με roler blades.
Δίπλα στον dj που έπαιζε ροκ και σάμπες εναλλάξ, είχαν στήσει δύο τραπεζάκια για να πάρεις νούμερο συμμετοχής, μιας και δεν έβλεπα πουθενά τον τύπο που είχα γνωρίσει, μίλησα με δυο εθελοντές της διοργάνωσης και ζήτησα να εγγραφώ, αλλά δυστυχώς έπρεπε, λέει, να είχα κάνει ηλεκτρονική εγγραφή μια βδομάδα πριν, τι, έφριξα, και πώς θα γίνει τώρα, δεν μπορούσα να συμμετάσχω ανεπίσημα;
Μάλιστα, μπορούσα, αλλά θα έπρεπε να περιμένω απέξω με τη γαλαρία, υπήρχαν, είδα τότε, καμμιά δεκαπενταριά ακόμη περιφερόμενοι χωρίς νούμερο, ωραία, αλλά να ξέρετε δεν γλιτώνετε, με λένε Coco και θα έρθω στην επόμενη, πότε είναι, τον Απρίλιο, 200χλμ., υπέροχα, συστηθήκαμε και πήγα παραπέρα να τραβήξω καμμιά φωτογραφία, που όμως δεν γίνεται να αναρτήσω λόγω τεχνικού προβλήματος.
Φαίνεται πως για την διεξαγωγή του γύρου είχε κινητοποιηθεί όλος ο κρατικός μηχανισμός, μόνο το ελικόπτερο δεν πετούσε αποπάνω. Τροχαία, ομοσπονδιακή αστυνομία, πυροσβέστες, όλοι επί ποδός, κι αφού o dj παιάνισε τον εθνικό ύμνο και μετά το γύρισε πάλι σε ροκ, τουλάχιστον εκατονπενήντα ποδηλάτες ξεκίνησαν με ουρλιαχτά και σφυρίγματα με κατεύθυνση το Lago, εντωμεταξύ οι χύμα της τελευταίας στιγμής, μεταξύ των οποίων και γω, κατηφορίσαμε με άλλη μία δόση ουρλιαχτών και τσιρίδων και αναμιχθήκαμε με τους πρώτους, ανά δύο τρέχαμε με φοβερή ταχύτητα σε μια εκπληκτική κατηφόρα, την οποία ακολούθησε μια εξίσου δυνατή ανηφόρα, και μετά το ζέσταμα πήραμε κανονικό κουρσάδικο ρυθμό για τα πρώτα είκοσι χλμ. στην χερσόνησο, μια γλώσσα βόρεια της λίμνης.
Εκεί το τοπίο είναι τελείως εξοχικό, έχει πολύ πράσινο, επαύλεις, κολλέγια, κλινικές κι έναν αυτοκινητόδρομο στη μέση, ο οποίος στο τέλος κάνει αναστροφή και διακρίνεται από μακριά η γέφυρα του Kubitschek. Κάποια στιγμή λίγο πριν την αναστροφή σήκωσα ένα δευτερόλεπτο τα γυαλιά ηλίου για να σκουπίσω τον ιδρώτα, είχε συννεφιά και πολλή ζέστη, αλλά τελικά έβρεξε το απόγευμα. Τότε ξαφνικά μπαίνει ένα έντομο στο αριστερό μου μάτι, ραντεβού είχαμε, σαν να με χτύπησε τσούχτρα, μετά από κανένα δεκάλεπτο σταμάτησε το τσούξιμο και δεν είχα άλλη ενόχληση, ούτε είχα καταλάβει τίποτα, μέχρι το βράδυ, όταν ανεσύρθη νεκρό από την αριστερή κόχη ένα μικρό ριγέ ασπρόμαυρο έντομο!
Πάντως όλα καλά, συνέχισα χωρίς άλλα απρόοπτα, και παρατηρούσα αξιοπρόσεχτες συμμετοχές, παρότι οι περισσότεροι είχαν κούρσες, υπήρχε κι ένα μικρό σπαστό, οι πατινιέρηδες απτόητοι, από αριστερά μου πέρασε ένα τάντεμ με δυο αθλητές κι από δεξιά μου νιώθω έναν αέρα, και ίσα πρόλαβα να δω να με προσπερνάει ένας γέρος κουρσάς μονοπόδαρος!
Λίγο αργότερα με βρήκε ο τύπος που με είχε πληροφορήσει για τον γύρο και μου είπε ότι είναι μάλλον αρχάριος αλλά αποφάσισε να συμμετάσχει, ούτως ή άλλως δεν επρόκειτο για αγώνα, κι ο ρυθμός ήταν μεν συνεχής και σχετικά έντονος αλλά υποκειμενικός. Αφού κάναμε μερικά χιλιόμετρα σε διάταξη εφενός, οπότε έβλεπες μια μακριά σειρά ποδηλατών να στριφογυρίζει σ΄έναν μεγάλο ανισόπεδο κόμβο, πιάσαμε ανάκατα και πιο χαλαρά τον Eixao, την εγκάρσια λεωφόρο της πόλης, όπου δεν υπήρχαν πλέον αυτοκίνητα, γιατί τον κλείνουν κάθε Κυριακή, κι εκεί ήδη πηγαινοερχόταν πολύς κόσμος.
Κατόπιν γνώρισα μερικούς ακόμη νυχτόβιους, αλλά τους εγκατέλειψα άσπλαγχνα ακριβώς στα μισά και πρόωρα, γιατί υπολογίσαμε ότι δεν θα προλάβαινα να βρεθώ την ώρα που έπρεπε στην ελληνική κοινότητα. Αλλά ήταν υπέροχα, έκανα γύρω στα 65 χλμ, τα 15 δικά μου, βρήκα τη φόρμα μου κι ακόμη διέτρεξα δυο περιοχές που δε είχα πάει με ποδήλατο.
Κι εδώ να σημειώσω το εξής. Αρκετές μέρες πριν η σέλα μου έτριζε, γιατί ήταν μερικά χιλιοστά πιο πίσω από το κανονικό. Αφού τη ρύθμισα, παρουσίασε άλλο πρόβλημα, ενώ την έσφιγγα καλά καλά, επέμενε να σηκώνεται όρθια! Μια, δυο, τρεις, την έριξα λίγο πιο κάτω, ώστε όταν δεχθεί βάρος να έρθει στα κανονικά της και ίσιωσε. Μάλιστα έβαλα κι έναν μαύρο που μου ζήτησε τσιγάρα κι ήμουν με το κλειδί στο χέρι να της δώσει να καταλάβει, και είτε είχε πάρει λάδια, είτε νερά, έπαψε ν΄ανεβοκατεβαίνει, αλλά τώρα άρχισε να πηγαίνει δεξιά κι αριστερά .... σαν κάτι να ήθελε να μού πει, γιατί όλες αυτές οι γκρίνιες έπαψαν μετά τον ποδηλατικό γύρο!
