ΦΩΤΟΒΟΛΙΔΑ

Χθες είχα γράψει μια ανάρτηση αλλά ο blogger δεν την αποθήκευε και κάποια στιγμή την έχασα. Μπλρπππ... κι εξαφανίστηκε στον διαδικτυακό βυθό μαζί με μια φωτογραφία, που έκανα ολόκληρη αλχημεία για ν΄ανεβάσω. Είναι η τρίτη φορά που το παθαίνω, και μετά δεν έχει νόημα να την ξαναγράψω, αφού γράφω αυθόρμητα.

Λοιπόν σήμερα ένας σαραντάρης βενζινάς, δίπλα από μια αντιπροσωπεία αυτοκινήτων, μου εξομολογήθηκε τον διακαή του πόθο να πηγαίνει στη δουλειά του με ποδήλατο, που ήδη έχει, κι όχι με το αυτοκίνητο, μόνο που μένει Καισαριανή και δυσκολεύεται στον γυρισμό. Του είπα να προσπαθήσει δυο βδομάδες, αν θέλει, και μετά δεν θα ξεκολλάει απ΄το ποδήλατο. Έπειτα μια κοπέλα σ΄ένα κατάστημα, που πήγα να πάρω ένα σαπούνι, για ολική επαναφορά του οργανισμού από την κουφόβραση, μου εξομολογήθηκε κι αυτή, ότι με τις φίλες της νωρίς το πρωί πήγαιναν στο δάσος Χαϊδαρίου με τα mountain, και θα το΄θελε πολύ να κυκλοφορεί με ποδήλατο στην πόλη αλλά οι συνθήκες δεν ευνοούν. Της είπα μήπως παίρνει ντουζιέρα το μαγαζί... τόσο σαπούνι εξάλλου διαθέσιμο... Φαίνεται πως η θέα του ποδηλάτου εμπνέει κύματα ρομαντισμού και αναμνήσεων από κάποια εποχή σχετικής ανεμελιάς, την οποία έπνιξε το καυσαέριο κι η εφορία.

Κυκλοφορώντας με το παλιό/καινούριο κουρσάκι τις τελευταίες μέρες, και περνώντας απ΄το Κολωνάκι θυμήθηκα τη μαντάμ Σουσού, που αποσβόλωσε το γιατρό της, απαντώντας στην περιφραστική του ερώτηση, -Βγαίνετε συχνά; -Ναι, με την κούρσα μου! Η δική μου κούρσα έχει γράψει τουλάχιστον 300 χλμ από την Τρίτη το βράδυ, που τη δοκίμασα για πρώτη φορά. Κόβει, ξυρίζει, σκίζει και θερίζει! Έχει καταπληκτική ανάπτυξη και για να ολοκληρωθεί η ποίηση, το έτριβα με σύρμα λεπτό σαν χνούδι και το στίλβωνα με κρέμα μετάλλων χιλιοστό χιλιοστό εφτά γεμάτες ώρες, ώσπου έγινε φωτοβολίδα.

Η φωτοβολίδα εγκαινιάστηκε την Παρασκευή το βράδυ στα ΒΠ, με εκκίνηση από το ΟΑΚΑ και ξενάγηση από τους βόρειους ποδηλάτες στο Χαλάνδρι, Βριλήσσια, Μαρούσι, Άλσος Συγγρού, Κηφισιά και πίσω στο ΟΑΚΑ, όπου στις 3 παρά τα ξημερώματα παίξαμε bottle attack, στο οποίο διέπρεψα, κάνοντας τον χειρότερο χρόνο, μια άκυρη εκκίνηση, πήγαινα με το πάσο μου, στις στροφές έπινα καφέ και κοίταζα τ΄αστέρια, πέρασε μια μαύρη γάτα δύο φορές, έρριξα το μπροστινό λάστιχο σε μια υδρορόη, κόντεψα να πατήσω ένα μπουκαλάκι στο τελικό σλάλομ και δεν τερμάτησα καν! Κατόπιν πέντε άτομα επανέλαβαν τη διαδρομή τρέχοντας, και οι υπόλοιποι πεθάναμε στα γέλια, ενώ νικητές αναδείχθηκαν δύο κουρσάκια με ίσο χρόνο 1.17, τον οποίο επανέλαβαν και μοιράστηκαν την πρώτη θέση στο βάθρο, μέσα στη νύχτα, υπό τους προβολείς του περιπολικού, που έφερνε βόλτες σαν καρχαρίας...

Υστερόγαμον: το ποδήλατο πριν τον καθαρισμό εις την οδόν Μαντζάρου! Στην πρώτη φωτό διακρίνεται και η φιγούρα μου στο τζάμι με το πεπόνι στο κεφάλι... λόγω κάποιας επεξεργασίας η πρώτη μεγενθύνεται, η δεύτερη όχι...

DOLCE & GABBANA

Η ιστορία ξεκινάει από μια καρφίτσα. Εκείνη που τρύπησε το πίσω λάστιχό μου χθες λίγο πριν την ποδηλατοπορεία, το οποίο αλλάχτηκε πάνω στην πυρκαγιά της εκκίνησης από έναν ποδηλάτη. Ως το βράδυ όμως διαπίστωσα ότι κόλλαγε λίγο το πίσω φρένο, και παρότι προσπάθησα να το ρυθμίσω, τελικά το ρύθμισε ο άνδρας της Sulpice, έφτιαξε επίσης και το πίσω φωτάκι.

Το πρωί σήμερα πηγαίνοντας στη δουλειά και μην έχοντας καιρό για μαστορέματα, σκέφτηκα να το πάω μια και καλή στο μάστορα, γιατί διαπίστωσα ότι ο τροχός έπαιζε και οι ταχύτητες δεν πατούσαν καλά. Έστρωσε το λάστιχο που ήταν κάπως στραβά τοποθετημένο, γι΄αυτό έπαιζε ο τροχός, ρύθμισε το πίσω φρένο, άλλαξε το μπροστινό που είχε γίνει τσιγαρόχαρτο, πήρα και δυο σαμπρέλες εφεδρικές και έφυγα περιχαρής, αλλά είχα αργήσει ήδη κάμποσο γιατί την ώρα που κοίταζε το ποδήλατό μου ενέσκηψαν πελάτες να ρωτάνε τούτο κι εκείνο και ένα συνεργείο απολύμανσης που ψέκασε τα πάντα, με τον ποδηλατά από πίσω να φωνάζει, όχι πάνω στα ποδήλατα!

Εντωμεταξύ είχα ψοφήσει στην πείνα και τη δίψα. Ήλιος, κάψα, δεν θα άντεχα την κίνηση του κέντρου, σταμάτησα λοιπόν σ΄ένα καφέ και πήρα κάτι πρόχειρο και δυο τόνους νερό και καφέ. Σε δέκα λεπτά, βγαίνω να πάρω το ποδήλατο, ανεβαίνω κι ήμουν έτοιμη να περάσω απέναντι, αλλά κάτι δεν πήγαινε καλά, κοιτάζω πίσω και ω, φρίκη, το πίσω λάστιχο σαν τυρί του τοστ!

Όχι πάλι, και τι να ΄φταιξε και τι κάνουμε τώρα, παίρνω τηλέφωνο το ποδηλατάδικο αλλά είχε κλείσει, όμως και ανοιχτό να΄τανε ήταν πια μακριά, εγώ με δυο σαμπρέλες μα κανένα εργαλείο, το τραμ ανεβοκατέβαινε γεμάτο κόσμο, ούτε κατά διάνοια να το βάλω μέσα, και πού να πάω, μέχρι το Σύνταγμα, και ύστερα στα χέρια σπίτι ή στα ποδηλατάδικα κάτω στην Αθήνα, αν ήταν ανοιχτά, άλλη λύση σε βενζινάδικο εκεί κοντά να μου δώσουν κλειδί και αέρα, ζέστη αποπνικτική και γύρω κρανίου τόπος, που αφήνεις τα κόκκαλά σου και τα βρίσκει ο δήμος φρυγανιασμένα την άλλη μέρα.

Τότε θυμήθηκα ότι εκεί κοντά υπήρχε μια τρύπα, ένα συνεργείο "ποδηλάτων και μοτό" δίπλα από ένα τσαγκαράδικο "τακούνι σε ένα λεπτό, αλλάζονται σόλες". Ήταν ανοιχτά κι ο μάστορας καθόταν στο σκότος και πάλευε ένα ποδηλατάκι, του λέω λάστιχο, βγάζει τη σαμπρέλα, μου λέει το χτύπησες σε πεζοδρόμιο; Όχι του λέω αλλά ο δρόμος εδώ παραπάνω έχει τα χάλια του. Η σαμπρέλα είχε σκάσει από χτύπημα. Βάζει μια καινούργια, τη φουσκώνει, δεν καθόταν καλά το λάστιχο. Βρε.

Βγάζει πάλι λάστιχο και σαμπρέλα, ψάχνει τη ζάντα, κάπου βρίσκει μου λέει, α, του φωνάζω απέξω, η φακαρόλα! Ναι, αναφωνεί απομέσα, έχει διπλώσει και πίεζε τη σαμπρέλα, κάπου χτυπήθηκε μετά στο δρόμο κι έσκασε. Παίρνει ένα λαμάκι, στρώνει τη φακαρόλα, που εκτός από τη μοδιστρική χρησιμοποιείται και στα ποδήλατα, ήτοι μια λαστιχένια ταινία που καλύπτει εσωτερικά τη ζάντα. Τώρα αυτή μπορεί να είχε διπλωθεί πριν ακόμη αλλαχτεί το λάστιχο χθες, γιατί το πήγα μια απόσταση στα χέρια ενόσω ήταν σκασμένο, και καλά που δεν έσκασε το πρωί, και γι΄αυτό δεν καθόταν καλά το λάστιχο, τελοσπάντων ταλαιπωρία για πέντε χιλιοστά διπλωμένης λαστιχένιας ταινίας.

'Ημουν τυχερή μες την ατυχία μου, παρά την κούραση και το ότι επέστρεψα στις έξι στο σπίτι και παρότι όσο στοίχισε μια καρφίτσα θα μπορούσα είτε ν΄άλλαζα το πίσω λάστιχο, ενισχυμένο Michelin παρακαλώ, είτε να προμηθεύσω με καρφίτσες και φακαρόλες για κάμποσο καιρό τον Dolce μαζί και τον Gabbana!

ΠΟΔΗΛΑΤΑ ΠΑΝΤΟΥ!

Στο Πεδίον του Άρεως γινόταν ποδηλατείς με, ποδηλατώ σε. Το σώσε. Κι εγώ άνοιγα δρόμο ψάχνοντας το συνεργείο, γιατί με το καλημέρα σας έσκασε το πίσω λάστιχο, και διέθετα μεν σαμπρέλα και κλειδί, αλλά δεν είχα τρόμπα και κουταλάκια. Την ώρα που ένας ευγενής ποδηλάτης, γνωστός μου από άλλες βόλτες, προσφέρθηκε να φτιάξει το λάστιχο και γύρισε ανάποδα το ποδήλατο, είδα την κακούργα καρφίτσα, στραβή και σιχαμένη, και του την έδωσα, την οποία φύλαξε κάπου, προφανώς για να κόψει περαιτέρω διατρητικές διαθέσεις της. Στο δε μπροστινό λάστιχο βρήκα ένα γυαλί αλλ΄ ευτυχώς δεν είχε τρυπήσει. Ήρθε και ένα κουρσάκι παραδίπλα, με λάστιχο κι εκείνο, κι είχαμε δέκα λεπτά πριν την εκκίνηση.

Κατόπιν δοκίμασα τον τροχό, αλλά παραπάτησα και έπεσα κωλοκαθιστά στο χώμα και το ποδήλατο στο πλάι αποπάνω μου. Ένας άλλος ποδηλάτης πήγε να με σηκώσει γελώντας, αλλά του είπα να πιάσει πρώτα το ποδήλατο για να μπορέσω να σηκωθώ. Τι αηδίες ήταν αυτές, ακόμη δεν είχα ανεβεί στο ποδήλατο! Ωστόσο το σύνθημα δόθηκε και εκατοντάδες ποδήλατα όλων των ειδών και μεγεθών κατευθύνθηκαν αργά μέσα στον καφτό ήλιο προς την Πατησίων, όπου η Τροχαία είχε κλείσει την κάθοδο καθώς και την υπόλοιπη διαδρομή από Σταδίου, Σύνταγμα, Βασ. Σοφίας και πίσω Αλεξάνδρας.

Για μια διοργάνωση χωρίς χορηγούς ή υποστήριξη φορέων και κομμάτων, η συμμετοχή ήταν αξιοσημείωτη και η μεγαλύτερη που έχω δει ποτέ σε ποδηλατοπορεία, υπολογίζεται ότι περίπου πέντε χιλιάδες κόσμου κατέβηκαν με προσυγκεντρώσεις μικρότερων ομάδων από τα προάστεια στο κέντρο της Αθήνας, ενώ πεντακόσιοι περίπου ποδηλάτες διαδήλωσαν στην Θεσσαλονίκη καθώς και μικρότερες ομάδες σε άλλες 31 πόλεις της Ελλάδας.

Ο κόσμος που συναντούσαμε ρωτούσε τί γίνεται, οι οδηγοί ήταν γενικά θετικοί, εκτός από κάποιους που προσπάθησαν να κόψουν κάθετα την πορεία κι ένας παρατήρησε ότι σίγουρα είμαστε οι περισσότεροι δημόσιοι υπάλληλοι, που δεν έχουμε δουλειές να προλάβουμε, αλλά να πάμε καλύτερα να παίξουμε σπίτι μας με τα παιχνιδάκια μας. Όμως... ποτέ την Κυριακή! Από Δευτέρα θα δει πάλι το παιχνιδάκι, όταν θα έχει κολλήσει μπαφιασμένος στην κίνηση, θα ξύνει τη μύτη του και μόνο κανένα ποδήλατο θα κινείται άνετα.

Αν και η Αθήνα γέμισε χαρά και χρώμα για λίγες ώρες, το γεγονός δεν απέκτησε δημοσιότητα, και γιατί εξάλλου, όταν ενώ στο πανευρωπαϊκό συνέδριο για την προώθηση της χρήσης του ποδηλάτου ως αστικού μέσου μετακίνησης, υπογράφεται από τα κράτη μέλη ο σχετικός καταστατικός χάρτης με συγκεκριμένες δεσμεύσεις, και στο Βερολίνο τελευταία ο δήμος παρέχει με κάθε εισιτήριο του τρένου τη χρήση ενός ποδηλάτου δωρεάν για μισή ώρα στην πόλη, εδώ ευνοείται η πολιτική της ρύπανσης, του τσιμεντώματος και της ασυδοσίας.

Άφεριμ! Η βόλτα ήταν ωραία! Μαύρισα σαν ταξιτζής, είδα αξιοπερίεργα ποδήλατα, αίφνης ένα τρίτροχο recubent, ξαπλωτό, το οποίο με ένα σπαστό συνάντησα και στην επιστροφή σπίτι και σχηματίσαμε για λίγο ένα κομβόι στην Αλεξάνδρας, κουρσάκια μονοτάχυτα, αντίκες με διπλό σκελετό, γονείς με τα μωρά τους σε τρέιλερ...

Καιρός όμως και για καμιά θαλασσοβόλτα!

Υστερόγαμον: Φωτό και βίντεο βρήκα εδώ κι εκεί κι αλλού!

ΣΑΝ ΦΡΑΝΣΙΣΚΟ, ΑΜΣΤΕΡΝΤΑΜ ΚΑΙ ΒΕΡΟΛΙΝΟ

Παραμόνευα... Μόλις κόπασε η βροχή βγήκα σαν το σαλιγκάρι. Πήγα στη δουλειά και μεταξύ άλλων έπηξα μέσα σε μια φρενίτιδα από χαρτιά και γραφειοκρατικές αηδίες που σιχαίνομαι, δεν είμαι για τέτοια, δεν είναι ο θεός μου γραφειοκράτης, είναι πανταχού παρών ποδηλάτης!

Παίρνω λοιπόν τηλέφωνο μετά το Τρελό Αγόρι #1 να δω πού βρίσκονται τα Αλητογατόνια, αν τα προλαβαίνω, όμως αλλού εγώ αλλού αυτοί. Γυρίζω σπίτι solo ride και κατά τα Εξάρχεια βλέπω στο κινητό κλήση από το Τρελό Αγόρι #2. Τελικά βρεθήκαμε στο Μοναστηράκι για σουβλάκια. Όλη η γατοομάδα εκεί. Είδα και το fixie να ζωγραφίζει, αλλά δεν ζήτησα να το δοκιμάσω, γιατί έτρωγα, άλλη φορά.

Για όσους έχουν όρεξη, την Κυριακή έχει την 2η Πανελλαδική Ποδηλατοπορεία, με εκκίνηση στις 12 από το Πεδίον του Άρεως. Μιας κι άκουσα για καλό καιρό, πρότεινα να βάλουμε και το μαγιώ μας για beach party μετά, αφού το βλέπω, ότι ούτως ή άλλως, όλοι οι πωρωμένοι κατά παραλία θα καταλήξουμε (και σε κανένα μπουγατσάδικο ή παγωτατζίδικο επίσης)!

Επειδή υποψιάζομαι, ότι θα μου πείτε πάλι για άγνωστες λέξεις, να εξηγήσω ότι το φιξάκι δεν είναι να πάει ο νους σας στο κακό, αν και πρόκειται για κόλλημα και εξάρτηση από το Σαν Φρανσίσκο μέχρι το Τόκυο μέσω Βερολίνου, είναι κουρσάκι μονοτάχυτο, fix γρανάζι πίσω, χωρίς νεκρό στο πετάλι, δηλαδή πρέπει να πεταλάρεις συνέχεια και πηγαίνει και με την όπισθεν! Έχει το πολύ ένα μπροστινό φρένο και μπορείς να κάνεις μαγικές φιγούρες κι απίστευτα πράγματα με σιρόπι και άχνη ζάχαρη.

Εκτός από το fixie στο Μοναστηράκι είδα πιο πριν και κάτι άλλο έτσι εξωτικό, αίφνης με προσπερνάει στην Ερμού μια ποδηλάτισσα, με σακάκι, βερυκοκί φούστα, καλσόν, μαύρες γόβες, ναι γόβες με τακούνια, και τσάντα γυναικεία, όχι σακίδιο... χάζεψα. Καλέ, πότε γίναμε Άμστερνταμ και Κοπενγχάγη και δεν πήρα είδηση; Ή είναι λόγω άνοιξης; Α, δεν γίνεται, πρέπει να σουλουπωθώ λίγο! Τι χάλια είναι αυτά, να γυρίζω με την αιώνια μαύρη φόρμα μου και μποτάκια... ή βρακιά με τιράντες... και σανδάλια του τουρίστα! Από αύριο ταγιεράκι φυστικί και κράνος!

ΑΟΡΑΤΟΣ ΘΙΑΣΟΣ

Χθες πήγα και είδα το Pegeuot κουρσάκι μου στο μάστορα. Ελπίζω να το κυκλοφορήσω μέχρι το τέλος της εβδομάδας και να το εγκαινιάσω στην Πανελλαδική Ποδηλατοπορεία την Κυριακή. Εντωμεταξύ καθάρισα τον Σίμο και τώρα με περιμένει γυαλισμένος να τον λαδώσω. Για τον καθαρισμό της αλυσίδας δοκίμασα επιτυχώς ένα καθαριστικό που πήρα από κατάστημα με είδη μηχανής και επιτέλους η αλυσίδα και τα μηχανικά μέρη καθαρίστηκαν καλά, χωρίς να γίνω ολόκληρη μες τα γράσα. Προσπάθησα επίσης να στηρίξω το πέταλο (την κλειδαριά) πάνω στον σκελετό με τη βάση του αλλά ο συγκεκριμένος σκελετός είναι παράξενος και δεν παίρνει ούτε παγούρι, άρα το πέταλο θα δένεται πάλι στη σχάρα μαζί με τον Πίντσον, το παγούρι θα μπαίνει μέσα στην τσάντα και η βάση του πέταλου θα τοποθετηθεί στο κουρσάκι.

Όσον αφορά στον υπολογιστή τα πράγματα είναι εκνευριστικά. Πρώτον η σύνδεση κάνει νερά, κάτι συμβαίνει με το μόντεμ ή τον ΟΤΕ, κι έπειτα ανακάλυψα ότι ο καινούργιος φορητός δεν έχει εγκατεστημένο το Office 2007 παρά μια δοκιμαστική έκδοση για ένα μήνα, την οποία ενεργοποίησα μεν, πρέπει να περάσω από το κατάστημα δε, να την πω του πωλητή, γιατί τον ρώτησα αν έχει εγκατεστημένα τα Windows και μου είπε ναι, έχει τα Vista, θα προτιμούσα XP αλλά εντάξει, πού να σκεφτώ ότι δεν έχει το Office! Δεν είχα αγοράσει άλλοτε υπολογιστή μόνη μου, αλλά να πάει να χαθεί το marketing των εταιρειών, είναι δυνατόν να πάρει κανείς σταθερό ή φορητό υπολογιστή και να μην έχει μέσα μια απλή έκδοση Office, μόνο πρέπει να την αγοράσεις χωριστά; Κι άμα έχει το λένε, και το θεωρούν δώρο, άμα δεν έχει και δεν ρωτήσεις, θα το καταλάβεις, όταν τον έχεις βγάλει απ΄το κουτί του!

Καλύτερα να κάνω ποδήλατο! Την Πρωτομαγιά πήγαμε στην Φιλαδέλφεια το βράδυ, όπου γινόταν της τρελής, και φάγαμε σε ψησταριά, μάλλον προς Τσικνοπέμπτη έφερνε το σκηνικό, μ΄έναν σερβιτόρο αποπάνω με μουστάκι κολοκοτρωνέικο να φωνάζει σ΄έναν άλλον "φέρε σερβίτσα και τα ψωμιά!" Μετά την μπύρα και το coco-retsi είχα όρεξη και για την after βόλτα στο ΣΕΦ και πίσω, και στην επιστροφή, λίγο πριν το Θησείο, κάποιος γνωστός άγνωστος, που δεν ξέρω ποιος είναι, και δεν λέω ποιος είναι, με την κωδική ονομασία Τρελό Αγόρι #1, προσποιήθηκε λάστιχο και το λάστιχο εκείνο επιδιορθωνόταν μόνο με μπουγάτσα Θεσσαλονίκης!

Το Σαββατοκύριακο όμως λόγω μαζεμένης δουλειάς δεν πήγα βόλτα με τους ποδηλάτες. Μα χθες το βράδυ στην Ακαδημίας, γυρίζοντας από τον ποδηλατά και κοιτάζοντας να πάρω εφημερίδες, νόμισα πως έχω παραισθήσεις, γιατί βρέθηκα στα σκοτεινά ανάμεσα σ΄έναν παράξενο θίασο, άλλος μ΄ένα πειρατικό επίδεσμο στο μάτι, άλλος με πετραχήλι, τρίτος με κολλάρο ελισσαβετιανό και κορίτσια με έξαλλες κομμώσεις και πουκαμίσες, δεν ήταν ο θίασος του ντε Σαντ στο Σαραντόν αλλά η φοιτητική ομάδα του ροζ κτιρίου, που όρμησε στην Ακαδημίας και την διέσχισε πέντε έξι φορές, έκανε αυτοσχεδιασμούς, έβγαλε φωτογραφικές πόζες και εξαφανίστηκε για τα υπόλοιπα της πρόβας στο υπόγειο, υπό τις οδηγίες και τα συγχαρητήρια του επικεφαλής!