ΣΤΟΝ ΠΑΡΟΝΤΑ ΤΟΝΟ

Max Weber

Χαμογελαστός ο σαμπίστα φουσκώνει κυματάκια στίχων που σβήνουν στην αμμουδιά μιας αξιωματικής προφοράς καριόκα, τα γυμνά του πόδια σαν να δοκιμάζουν επιτόπου τη θερμοκρασία, δεν φεύγουν από την εγγεγραμμένη έκπληξη, γιατί αυτό είναι η ευτυχία, αυτή τη στιγμή, αυτό το λεπτό, la ya lara ya...
 ag...

 


                                                                                                                                                                                 
                                                                                 Agosto!  πετάω το φάλτσο. 

 Nãoooo,  ζεματίστηκε ο γάτος, όχι, όχι Αgosto, δεν γίνεται Agosto! 

 Και γιατί δεν γίνεται; Αύγουστο δεν έχουμε; 

Agora! A-go-ra. Τώρα! Η στιγμή είναι τώρα! Μα κοίτα, Αύγουστος μπορεί να είναι και του χρόνου και τον άλλο χρόνο και κάθε χρόνο αλλά η στιγμή είναι αυτή ακριβώς, η στιγμή είναι μόνο τώρα!






Καταλαβαίνεις;
Πάμε, segura... segura... la ya lara ya...