Η ΤΡΕΛΑ ΠΑΕΙ ΣΤΑ ΒΟΥΝΑ

Άαααχ, καλοκαίριασε! Μεγάλωσε η μέρα, είδαμε φως, επιτέλους! Με την πανσέληνο προχτές στη θερινή ισημερία (sic), το εορταστικό σκηνικό στο κέντρο της Brasília ξεπέρασε σε σουρρεαλισμό τον Fitzcarraldo. Όχι, δεν βγήκαν πλοία στο Οροπέδιο, αν και η οικοδόμηση της πόλης στο Planalto Central είχε χαρακτηριστεί παραφροσύνη παρόμοιου είδους με του ήρωα του Herzog. Σήμερα οι εταιρείες προσφέρουν ρεβεγιόν με κρουαζιερόπλοια στον Αμαζόνιο, είδα τις διαφημιστικές πινακίδες ξαφνικά μες το σκοτάδι κι έχασα το τιμόνι, να φουντάρω, ποδηλάτης στη λίμνη! Το ποδήλατό μου για μια πιρόγα!

Όταν ήρθα εδώ, η περιοχή της κεραίας της τηλεόρασης στο κέντρο ήταν μια σκέτη ερημιά. Σκιαζόσουν να την διασχίσεις βράδυ, τρόμος, ρωτήστε καλύτερα την Βαρώνη που τής είχαν κοπεί τα γόνατα και δεν μπορούσε να περπατήσει, γιατί εγώ δεν πιάνομαι, είμαι τέρας της φύσεως και γελάω. Το πρώτο βράδυ που πέρασα από κει, ήταν με τα πόδια γιατί δεν είχα μοντάρει το ποδήλατο κι έκανα μια ώρα να πάω και νά΄ρθω μες το άγνωστο. Βγαίνει ένας τύπος στο ημίφως. Κανονικά θα έπρεπε τουλάχιστον να τσιρίξω. Αλλά δυστυχώς αδυνατώ να τσιρίξω. Είμαι απελπιστικά βαρύτονη. Κι ο τύπος ήθελε απλώς ένα τσιγάρο, όχι άριες κι εξεζητημένα πράγματα.

Στη βάση του λοφίσκου που είναι τοποθετημένη η κεραία δίνονται συχνά ελεύθερες συναυλίες και ο κόσμος κάθεται αμφιθεατρικά στο γρασίδι. Πότε πρωί, πότε βράδι, πότε ροκ, πότε κλασική, αλλά όχι όπερα. Μέχρι στιγμής, γιατί τελικά κανείς δεν γλίτωσε τις άριες! Φυσικά χρειαζόταν η κατάλληλη προετοιμασία. Δεν παίζει η όπερα όπως κι όπως στα γρασίδια, θέλει τη θεωρία, το μπούγιο της.



Στην αρχή ήρθαν τα φιλέτα - παρντάουν, τα τσιμέντα. Έφτιαξαν ένα δεύτερο εγκάρσιο πεζοδρόμιο δίπλα στο παλιό, στρώσανε τις γνωστές τρύπες ανοίγοντας καναδυό άλλες, εξαφάνισαν τις παλιές ράμπες, έβαλαν άλλες αλλού και περιέφραξαν έναν μεγάλο κυκλικό χώρο. Μέσα στήσανε κάτι υδραυλικά. Από κεί ξεπετάχτηκαν συντριβάνια. Το τέλος της βραδυνής ησυχίας. Λαός, αυτοκίνητα, χάος να μην ξέρεις από πού να περάσεις.

Ένα μεσημέρι όλος ο λόφος καλύφθηκε με χιλιόμετρα απλωμένων καλωδίων. Έκανα κύκλους να μην τα πατήσω. Ένας με στολή δύτη σκάλιζε κάτι μες το νερό. Το ίδιο βράδυ λύθηκε το μυστήριο. Τα καλώδια με τα λαμπάκια κρεμάστηκαν στον πύργο εν είδει χριστουγεννιάτικου δέντρου. Τα νερά κόκκινα κίτρινα μπλε πιτσίλιζαν ένα γύρω τον κόσμο, που έπινε μπύρες, χαριεντιζόταν και φωτογραφιζόταν. Εντάξει, σκέφτηκα, εορταστικός στολισμός. Αλλά είχα κι άλλα να δω.

Την επόμενη μέρα ο τόπος αδιάβατος από σιδεριές και αλουμίνια. Αυτά συναρμολογήθηκαν σε σκαλωσιές. Κοντά στο συντριβάνι τοποθετήθηκαν μεγάλα ηχεία σε τσιμεντένια κουβούκλια. Το βράδυ ακουγόταν σε θριαμβική διαπασών ...Μπετόβεν! Μάλιστα με υδρο-φωτορυθμική συνοδεία, τα νερά ανεβοκατέβαιναν κι έπαιζαν χρώματα αναλόγως της μουσικής. Εντάξει, σκέφτηκα, ήχος και φως. Και ύδωρ. Αλλά δεν είχα δει τίποτα ακόμα.

Η μεγάλη μέρα ήταν της ισημερίας που είχε και πανσέληνο. Στον κόσμο μου, έκανα τις χιλιομετρικές μου βόλτες και πέρασα κατόπιν από τον μοιραίο κόμβο, όπου γινόταν της Αΐντας. Στο όλο σκηνικό εγώ με κράνος, κοντά βρακιά κι ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί στην παγουροθήκη του ποδηλάτου ήμουν το ελάχιστο αξιοπερίεργο.


Όχι, δεν με γελούσαν τ΄αφτιά μου, αν και δεν μπορούσες να διακρίνεις αμέσως λόγω απόστασης, ψιλόβροχου και απτόητου κόσμου, ήταν ένας τενόρος in vivo, και μια σοπράνο! Ανεβασμένοι σε δύο αντικριστές εξέδρες με ροζ θόλους μες τα συντριβάνια, που άλλαζαν χρώματα ενώ στο τέλος κάθε άριας έσκαγαν πυροτεχνήματα από τις σκαλωσιές, σε μια από τις οποίες είχα στηρίξει αμέριμνα το ποδήλατο.

Δεξιά και αριστερά δύο γιγαντοθόνες εστίαζαν στους υψίφωνους πάνω και στην ορχήστρα κάτω. Ποπ κορν και θεάματα. Όπου το πλήθος αλάλαξε σεληνιασμένο όταν η σαπουνοπερική σκηνοθεσία απορρίπτοντας το δράμα έφερε την Ελβίρα αεροπλανικώς στην εξέδρα και την αγκαλιά του Αρτούρο! Συγκλονίστηκα! Το έδαφος χάθηκε απ΄ τα πόδια μου! Η σελήνη έπαθε ολική έκλειψη! Κι ούτε μια κόκκινη πολυθρόνα να σωριαστώ, μόνο ένα κόκκινο ποδήλατο να το πάρω να τρέχω fra la gioia ουρλιάζοντας!

Υστερόγαμον: Ο Fitzcarraldo ήταν πραγματικό πρόσωπο που απαθανάτισε ο W. Herzog στην ομώνυμη ταινία του 1982. Πιο σουρρεάλ κι απ΄την υπόθεση υπήρξε το εγχείρημα του σκηνοθέτη να δουλέψει με τον οξύθυμο Kinski. Ο οποίος σκηνοθέτης έντυσε με κελεμπίες τους Ινδιάνους του Περού και τους έκανε φελάχους! H άρια A te o cara, από τους Πουριτανούς του Bellini ακούγεται στην τελική σκηνή του φιλμ με την όπερα στημένη πάνω στο πλοίο στα νερά του Manaus και τον Kinski σε βελούδινη κόκκινη πολυθρόνα με φράκο και πούρο!

fra la gioia (ιταλ.), μέσα στη χαρά

Η ταινία υπάρχει online στα αγγλικά χωρίς υπότιτλους, μέρος α΄, μέρος β΄.