ΣΕ ΓΝΩΡΙΖΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΨΗ

Χθες το βράδυ σε είδα. Και σε αναγνώρισα. Κοίταζα τί κυκλοφορούσε στο νετ προσπαθώντας να πληροφορηθώ για την κατάσταση εκεί. Όπου κάποια στιγμή γούρλωσα τα μάτια μου κι έμεινα σύξυλη.
Με μια ομάδα νεαρών καλυμμένων και ακάλυπτων. Εσύ ακάλυπτος και άνετος με τον ασύρματο. Πηγαδάκι όλοι σας με τ΄άσπρα αβγά. Έπειτα, μες τους καπνούς και τον πετροπόλεμο, κι εκεί άνετος. Μοντέλο.
Πού σε θυμήθηκα; Πάνε και δεκαπέντε χρόνια δηλαδή. Σούρουπο, επέτειος του Πολυτεχνείου, κατέβαινα την Στουρνάρη. Σχετική ερημιά και συ μιλούσες βιαστικά με κάτι πιτσιρίκους, του σχολείου. Μού έκανε εντύπωση και παρατήρησα. Οι μικροί σκαρφάλωσαν τον τοίχο και πέρασαν μέσα. Εσύ έμεινες απέξω με τον ασύρματο. Τη νύχτα εκείνη που γίνανε αίσχη.

Δεν σε ξέρω και δεν με ξέρεις. Ήρθες σαν φλασιά εδώ στου διαόλου τη μάνα. Κι έχεις ασπρίσει αλλά σαν πιο φρέσκος, μια αυτοπεποίθηση. Τότε φαινόσουν κάπως σαν αρουραίος, τώρα έχεις στήσιμο και φωτογένεια. Και η ομάδα σου έχει ανέβει ηλικιακά, δεν αποτελείται από μαθητές.

Κι αν γελάστηκα; Κι αν δεν είσαι εσύ κι είσαι ένας άλλος; Το ίδιο κάνει. Ένα φτύσιμο πρέπει, όσο ο Ατλαντικός και στους δυο σας, και στους ομοίους σας, να σας πνίξει.

5 σχόλια:

Roadartist είπε...

Φτύσιμο μεγάλο.
Όντως δεν παίζει μεγάλο ρόλο τελικά αν ήταν ο ίδιος. Και μόνο που ήρθε ξανά στο μυαλό.. το ίδιο κάνει.

Sulpice είπε...

Δυστυχώς και ες αεί.... :(

MenieK είπε...

Σε θυμηθηκα, ξέρεις, Τετάρτη στην πορεία, μόλις πέρασαν δίπλα μου κατι ποδηλάτες, να περπατάμε μαζί οι τρεις (εγώ εσύ και το ποδήλατο) στο πανεκπαιδευτικό, πριν κάτι χρόνια...

quartier libre είπε...

@
στο πανεκπαιδευτικό, πριν κάτι χρόνια, φαντάσου πως θα περπατάγαμε μαζί,
και δεν το ξέραμε :)

Coco είπε...

@Roadartist: το μυαλό παίρνει ανάποδες σιγά σιγά

@Sulpice: αλί και στου κουφού τ΄αφτί!

@Meniek: θα ιδωθούμε πάλι και οι τρεις!

@quartier libre: ας πούμε ότι ακολουθούμε τα ομηρικά στάδια αναγνώρισης (διασκευασμένα ... λιγάκι)!